حرف هست . کلمه نیست

ایمممممم

راستش نمیدونم چی باید بنویسم 

نه اینکه چیزی برای نوشتن نداشته باشم و بی خودی به وبلاگم سر زده باشم ، نهههه

فقط اینکه . 

چند روزه دارم فکر میکنم که باید بیام . باید بیام و لب تاب رو باز کنم و بشینم و یه دل سیر بنویسم 

باید بنویسم و خودمو خالی کنم . ذهنمو رها کنم 

ولی حالا که اومدم . یک ساعته که مثل مجسمه دارم به دکمه های کیبورد نگاه میکنم 

هیچی ندارم برای نوشتن ، هر چی فکر میکنم چیزی تو ذهنم نیست اصلا 

ذهنم خالیه . خالیه . خالیه 

ولی تا دلتون بخواد دلم پره . دلم پره . دلم پره 

از همه چیز از همه کس حتی بدتر از همه از خود بی عرضه ام 

پی نوشت : 

یه آرتمیس خسته تو وجودمه که روش نمیشه به چشمای آفرودیت درون نگاه کنه و بگه هنوز نرسیدیم هنوز خیلی راهه . 

یه پرسفون ترسیده هم توی وجودم مدام دنبال سرپناه میگرده و شبا از فرت گریه نمیزاره آرامش به هیچ کودوم از قسمتای روح و روانم برسه ، پرسفونی که پناهشو گم کرده و باید پناه یه پسر کوچولوی 3 ساله هم باشه . اخه مگه میشه ؟؟؟

حرفی بزن چیزی بگو

حرف هست ... کلمه نیست

کاش یادم رفته بود